Παιχνίδια μεγάλων

Ι. ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ
μνήμη αδελφού μου

Γελούσαν τότε σίγουρα στο πατρικό
παιδιά που παίζανε κρυφτό
Εκείνη όλο τα φύλαγε.
Μετρούσε: ένα… δύο…τρία…
κι ύστερα πάντοτε τον οσμιζότανε
λαγωνικό και πώς να της ξεφύγει!
Ίσως να της το κράτησε
και άντρας πια βρήκε την πιο ιδανική
μοναδική κρυψώνα. Τώρα πάλι μετρά:
ένα… δύο… χρόνια δέκα
τον πιο μικρό της αδελφό:
Νίκησες! Φανερώσου πιά!
φωνάζει και δεν βρίσκει.




ΙΙ. ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΜΟΥ
Φοβού τους Δαναούς
και δώρα φέροντες

Το ξύλινο αλογάκι
λίκνιζε ρυθμικά τις προσδοκίες μου.
Κινήσεις όλο αυτάρκεια
σε μια καμπύλη σιγουριάς.
Δίχως απόκλιση καμιά
η διαδρομή μου.

Τώρα το άλογό μου δίχως αναβάτη
δούρειος ίππος με πολιορκεί στενά
ξεχύνοντας μνήμες αφηνιασμένες
κι έχετε φύγει όλοι εσείς οι Δαναοί
να μην μπορώ να σας ρωτήσω
γιατί μου ξεγελούσατε το μέλλον
δώρα φέροντες.





ΙΙΙ. ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ
Πούν’το, πούν’ το το δαχτυλίδι
Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις

Δαχτυλιδάκι της δραχμής
στο πανηγύρι του Άγιου.
Τσίγκος που τον χρυσό καμώνεται
όμως το χέρι σου ήλιος λευκός
πώς το θαμπό πετράδι εξωραϊζει!

Τώρα διαμάντι αληθινό
σκληρά φωτίζει τις φακίδες
στην παλάμη σου, οι φουσκωμένες
φλέβες της μπλαβίζουν, και…

Πούν’το, πούν’το
το λευκό χεράκι, τραγουδάς.
Δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις
αντιγυρίζει άκαρδα η φωνή σου.



IV. ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ
Δεν περνάς κυρά Μαρία
Δεν περνάς! Δεν περνάς!

Έταξε στα λουλούδια της
πριν να τα ξεριζώσουν
μια θέση ωραία στο μπαλκόνι
του τσιμεντένιου μέλλοντος.
Έτσι μέσα στις γλάστρες τους, δικαιωμένοι
σαν κι εμάς φαντάζουν ιδιοκτήτες
στενόχωρων διαμερισμάτων.

Πόσο σε θάμπωσε η προοπτική
μιας λέξης τόσο άγνωστης κυρά-Μαρία;
Πώς θα υπάγεις τώρα, εις τους κήπους;
Αντιβοούνε: Δεν περνάς! Δεν περνάς!
απ’ έξω τα φαντάσματα των δέντρων
μόνιμοι διαρρήκτες πια του παρελθόντος σου.




V. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Αλάτι ψιλό
αλάτι χοντρό
έχασα τη μάνα μου
και πάω να τη βρω.

Σ’ έχασα λοιπόν έτσι απλά
όπως και στο παιχνίδι
τραγουδώντας σ’ έχασα.
Μου’ λειπες πάντοτε
και τώρα που σε βρίσκω
στον καθρέφτη, αγανακτώ
Στα χρόνια σ’ έφτασα.

Και τραγουδώ
τα μάτια τρίβοντας
μ’ ένα λεπτό κρεμμύδι
γιατί δεν ξέρω, δεν θυμάμαι
τη συνέχεια στο παιχνίδι.

Αλάτι ψιλό
αλάτι χοντρό
Αχ, πώς φοβάμαι μάνα
να’ ρθω να σε βρω.






Από την ποιητική συλλογή
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ
εκδ. Πλανόδιον, Αθήνα 1998