Ο πιο μικρος περίπατος

Και ξαφνικά όχι μεσ' απ' τη στολισμένη λιμουζίνα
αλλά σαν μια εκπνοή απ' τα πνευστά
ξεχύθηκε μαζί με το εμβατήριο
ανάλαφρη, εκθαμβωτική η ομορφιά της.
Εκείνος της πρόσφερε διστακτικά το μπράτσο
τις νότες παραλλάσσοντας συνέχεια
μ' εκείνο το μοναδικό πρώτο της κλάμα.


Στο μεταξύ τα δέντρα στη Ριζάρειο
χαμήλωναν και σμίγαν τα κλαριά τους
αψίδα σχηματίζοντας για να περάσει.
Τι ατέλειωτοι περίπατοι στα πάρκα
το ροζ μωρό του σίγουρο στο καροτσάκι
κι αργότερα στα ξύλινα αλογάκια
που γυροφέρναν τόσο βέβαιο το παρελθόν.

Για μια στιγμή σταμάτησε
όμως εκείνη μεσ στα τούλια της
αέρινη πετούσε πεταλούδα να φτάσει
το μοναδικό λουλούδι στο μαύρο πέτο
ακίνητο στην είσοδο της εκκλησίας
"Ἑγκαταλείψει...και προσκολληθήσεται..."
θα επικύρωνε σε λίγο ο ιερέας
Έκανε πάλι να τη συγκρατήσει

Σε λίγο τα χειροκροτήματα σωπάσαν
για ν' ακούσουν εκείνο το φιλί
που θ' άλλαζε για πάντα τ' όνομά της
Εκείνη βιαστικά άλλαξε μπράτσο
μπαίνοντας στο ναό
ενώ αυτός έμεινε πίσω αφηρημένος
να κοιτάζει τον πορφυρένιο τάπητα
και να μετρά ξανά και πάλι τα βήματά τους
στον τελευταίο τους εκείνο
τον πιο μικρό περίπατο.







Από την ποιητική συλλογή:
Ο ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ, εκδ. Πλανόδιον,Αθήνα 1998